Anneriek heeft twee zonen. Haar oudste zoon Pieter, nu 29 jaar oud, heeft een psychotische kwetsbaarheid. Hij is dan soms erg verward en kan in die toestand soms moeilijk het overzicht op het leven houden. Anneriek is erg begaan met zijn lot, en ook met het lot van ouders of naasten die ook iemand in de omgeving hebben met een psychosegevoeligheid. Zij is regiocoördinator van Ypsilon Friesland, die de belangen van deze doelgroep behartigt.
Door: Jantsje Walstra – eerder verschenen in de Huis aan Huis, Leeuwarden en omstreken
Anneriek groeide op in de Randstad en volgde het gymnasium in Apeldoorn, omdat haar vader daar werk kreeg. Na haar eindexamen studeerde ze in Groningen orthopedagogiek. Geheel onverwacht en onder moeilijke omstandigheden werd ze zwanger en beviel ze van een zoon, Pieter. Snel daarna bleek ze weer zwanger te zijn. Echter de relatie werd helaas op een gegeven moment beëindigd.
Erfelijk belast
,,Pieter was een gevoelige jongen, en hij kon goed leren. Hij mocht in de tweede kleuterklas al een klas overslaan, waardoor hij erg jong was toen hij aan het gymnasium begon. Echter vanaf zijn veertiende ging het minder met hem. Ik merkte dat hij moeilijker te benaderen was, dat hij stemmen hoorde en dat hij zich anders gedroeg. Ook begon hij toen te blowen.” Daarbij bleek hij erfelijk belast door zijn vader. Een van zijn familieleden was ook psychosegevoelig en pleegde zelfmoord. Pieter kreeg een ambulante behandeling, tot 2003, toen werd hij voor het eerst opgenomen in jeugdkliniek ´De Swing` in Leeuwarden. Hij was toen zeventien jaar.
,,Daarna volgde een aaneenschakeling van opnames die niet echt tot een verbetering van zijn toestand leidden. Vaak werd de crisis bezworen maar verder werd het probleem niet bij de wortel aangepakt. Zelfzorg is voor hem lastig als hij verward is, maar hij wil graag zijn zelfstandigheid en waardigheid zoveel mogelijk behouden. Na een tijdje in Amsterdam te hebben verbleven volgden steeds vaker gedwongen opnames. Als hij in de war was, en omdat hij groot van stuk was, werd hij dan vaak gesepareerd of gedwongen medicatie toegediend. Zelfs werd hij tijdens zijn laatste opnames daarom in de forensische psychiatrie opgenomen (TBS-kliniek).” Hij was echter niet gevaarlijk volgens zijn moeder, die deze behandeling zwaar overdreven vond.
Hij zwierf een tijdje door Amsterdam
,,Desondanks heeft hij nog wel een poging gedaan om een HBO-opleiding te volgen maar dat mislukte al naar twee maanden. Nu heeft hij al twee jaar geen dagbesteding. Hij woont in een woonvorm voor langdurige behandeling. Hij heeft zo ook totaal geen perspectief .” Anneriek zegt dat hij niet betrokken wordt in een hersteltraject. ,,Het blijkt dat cliënten weer meer zingeving in hun leven ervaren door zo’n traject omdat ze dan ook zelf betrokken worden in het maken van toekomstplannen.”
De rol van “grote broer”
De vader van Pieter raakte op de achtergrond door de scheiding. De andere zoon, Joeke, kreeg niet zoveel aandacht door de zorg die zijn broer opslokte. Zijn moeder had naast de zorg voor haar zonen ook nog werk als kwaliteitsadviseur in de zorg en tevens is ze zoals eerder genoemd actief binnen Ypsilon. Wel heeft Pieter inmiddels wat meer contact met zijn vader. Echter hij vindt het jammer dat hij niet de rol van ‘grote broer’ kan vervullen.
