Na een traumatische jeugd pakt Nynke* door een aantal intensieve en langdurige behandelingen uiteindelijk rond haar veertigste de draad van haar leven beetje bij beetje weer op. Toch blijft ze waakzaam. Als ze weer meer last krijgt van ‘stemmen in haar hoofd’ moet ze aan de bel trekken.
Door: Jantsje Walstra – foto Sjoerd Zwaan – eerder verschenen in de Huis aan Huis, Leeuwarden en omstreken
Ze is in 1972 in Utrecht geboren. Haar vader, die evenals haar moeder Fries is van oorsprong, heeft hier werk bij een opleiding voor blinden en slechtzienden. Aan deze tijd heeft ze nog wel goede herinneringen.
,,Maar we moesten verhuizen richting het noorden omdat mijn vader als pedagoog ging werken bij de PABO in Groningen. Eerst ging het nog wel goed, later voelde ik me eenzaam omdat ik geen aansluiting kreeg op school”, aldus Nynke. Ze woonde hier tot haar twaalfde. In dat laatste jaar werd ze misbruikt door een groep jongens. Hierdoor vertrouwde ze andere mensen niet meer en was contact leggen steeds moeilijker. Later bleek dat dat laatste jaar een zeer traumatische ervaring was geweest. Dit kwam aan het licht toen ze HBO-verpleegkunde studeerde en getriggerd werd door het lichamelijke contact, zoals wassen en verbinden, dat bij deze opleiding onvermijdelijk is.
Acht stemmen in mijn hoofd
,,Ik klapte in mekaar en werd depressief. Ik nam contact op met de RIAGG en pakte toen ook de studie Theologie op aan de Universiteit in Groningen terwijl ik stopte met HBO-v”. Op de theologiestudie kon ze zich niet echt concentreren: ,,Bij de RIAGG vertelde ik dat ik stemmen in mijn hoofd heb die te maken hebben met mijn jeugdtrauma. Het zijn vervelende stemmen, ze geven commentaar en zijn negatief. Het zijn er acht in totaal. Twee zijn zo negatief dat ze zeggen dat ik mijzelf iets aan moet doen. Als ik die stemmen weer hoor, móet ik aan de bel trekken en met spoed opgenomen worden”. Dat gebeurde toen voor het eerst. Ze werd naar Franeker gebracht op een gesloten afdeling. Later kreeg ze een verwijzing naar een therapeutische gemeenschap.
Vandaar verhuisde ze naar Leeuwarden naar een nieuwbouwcomplex van de GGZ op de plek waar het oude Bonifatius Hospitaal eerst stond. Uiteindelijk zette zij de stap om zelfstandig, maar met begeleiding, te wonen in een heel klein, schattig, oud huisje in Leeuwarden.
Ik mis twintig jaar
,,De laatste intensieve behandeling onderging ik ongeveer een jaar geleden in het Jelgerhuis, dit is een behandeling vooral gericht op het verwerken van trauma’s”. Nu gaat het een stuk beter met Nynke: ,,Ik heb veel activiteiten en weer een sociaal netwerk. Met vriendinnen ga ik naar het museum, de film, uit eten of wandelen”. Verder helpt Nynke als vrijwilliger bij de Wereldwinkel, bij een bejaardenhuis en bij de Mind-Up (vroeger GGZ). ,,Ik vind het wel jammer dat er zoveel tijd overheen is gegaan voordat ik de juiste behandeling kreeg. Ik heb het gevoel dat ik bijna twintig jaar ‘mis’. Nu pas zie ik weer mogelijkheden om bepaalde doelen te bereiken, zoals het weer oppakken van een studie of het contact met mijn broer en vooral ook mijn zus te verdiepen. De stemmen zijn er nog maar ik probeer me er niet door te laten leiden. Ik zal ze moeten accepteren en proberen het beste ervan te maken”.
* Nynke is een pseudoniem
Dit is deel 7 in een serie over psychische kwetsbaarheid. De auteur hoopt met haar artikelen het taboe rond deze problematiek weg te nemen